Marrë nga libri "20 Këshilla për Motrën time
para Martesës"
Nga Dijetari fisnik Bedr bin Ali El-Utejbi hafidhehUllah.
"Dije atë se gratë ndryshojnë më shumë se
gishtat e dorës tëndë. Pra jeni të kujdesshëm në trajtimin e tyre."
Çdo Grua e keqe në mënyrë të
pashmangshme do tu dëmtojë ju:
Lloji i parë:
• Gruaja që pëlqen vetveten e saj e
përçmon (ulë vlerën) burrin e saj (27).
(27). Do të thotë se ajo është arrogante, dhe vazhdimisht
e përbuz bashkëshortin e saj, qoftë për shkak të inteligjencës së tij, fisit të
tij, pasurisë së tij, arritjeve të tij në jetë, etj.
• Nëse ai e nderon
atë, ajo e konsideron këtë si asgjë tjetër, përveçse si rezultat i virtytit të
saj mbi të (28).
(28). Ajo nuk e falënderon atë, por për shkak të
arrogancës të madhe që ka, ajo mendon se cdo gjë që ai bën për të, është për
shkak të krenarisë që ajo shfaq kundrejt tij.
• Ajo nuk tregon
mirënjohje për mirësjelljen e tij. Në sytë e saj ai gjithmonë dështon.
• Ajo e lëshon
gjuhën e saj mbi të (burrin) si një shpatë e mprehtë.
• Pakujdesia dhe mendjemadhësia
ja kanë larguar mbulesën e turpit prej fytyrës së saj: ajo nuk ka turp prej
ekspozimit të gabimeve të saj madje edhe në sytë e fqinjëve (29).
(29). D.m.th ajo i flet atij me zë të lartë tepër të
pahijshëm dhe shamatues, në atë pikë saqë zëri arrin jashtë shtëpisë. Sjelljet
e saj nuk e shtyjnë atë që ta uli zërin, përkundrazi, ajo e ngren atë, dhe nuk
turpërohet përpara fqinjëve apo mysafirëve.
• Ajo i ngjan një qeni që ulërinë mbas
egërsirës, që leh dhe të kafshon.
• Fytyra e burrit të saj është e
pikëlluar (30), dhe nderi i tij është shkelur dhe dhunuar mes njerëzve.
(30). Unë kam përmendur në vende të ndryshme: sjellja e
një gruaje shfaqet në fytyrën e burrit të saj, veçanërisht kur vijnë mysafirë
në shtëpi. Kështu që, kushdo që gëzohet me ardhjen e miqve, i pret ata me
mikpritjen më të mirë: ushqim të shijshëm dhe pije, mirëseardhje të ngrohtë,
dhe fytyra e burrit është e lumtur po ashtu, në këtë rast gruaja e tij është me
e gëzuar dhe me e lumtur për miqtë e bashkëshortit të saj. Në të kundërtën,
fytyra e të cilit është e dëshpëruar, ushqimi dhe pijet nuk janë përgatitur
mirë, enet janë të papastërta, dhe ai është dembel në nderimin e miqve të tij,
atëherë dijeni mirë se mbrapa tij është një grua që ndihet edhe me shumë e
munduar nga prezenca e miqve.
• Ajo e ngarkon atë me etikën e saj të
keqe dhe nuk ka prirje për çështjet e tij të kësaj bote apo Fetare.
• Ajo as nuk i përmban detyrat e saj
ndaj tij, pavarësisht nga shoqërimi i tij dhe i shumë fëmijëve që mund të kenë.
• Ajo nuk njeh asnjë të mirë që ai bën.
• Mbulesa e tij është zbuluar dhe e
bërë publike. Të gjitha të mirat që ai bën janë varrosur (31).
(31). Ajo i përmend gabimet e tija përpara grave të tjera, e ul atë. Pa marr parasysh sa shumë bën ai për të, ajo ia maskon të mirat para njerëzve, duke mos i mirënjohur punët e tija para tij apo para
tjerëve.
• Ai zgjohet në mëngjes i dërrmuar dhe
hyn në mbrëmje i vrenjtur me të (32).
(32). Ai zgjohet i mërzitur, si shkak e natës që kaloi me
këtë grua mospërfillëse, dhe në mbrëmje ai shkon të flejë në gjëndje irrituese,
nga një ditë katastrofike me të.
• Pija e tij është e thartë. Ushqimi i tij është zemërimi.
Fëmijët e tij janë tretur dhe shtëpia e tij është shkatërruar (33).
(33). D.m.th nga mendjemadhësia e saj e tepërt, ajo nuk e lodh veten me
fëmijët apo pajisjet shtëpiake. Djali i saj është një gërmadhë, po ashtu edhe
shtëpija e saj, e gjithë kjo për shkak të neglizhencës dhe për shkak mungesës
së mbështetjes dhe bujarisë nga ana e saj.
• Rrobat e tij janë të ndyra dhe flokët
e shprishur. Nëse ai qesh ai ndihet i përulur (34), dhe nëse flet ai
ndihet i sëmurë. Dita e tij është natë; nata e tij është mjerimi (35).
(34). D.m.th nga mërzia e tepërt në jetën e tij, kur ai qesh,
shenjat e pikëllimit dhe keqardhjes shfaqen në fytyrën e tij, me ndjenjën e
deshtakut. Për të, gjithashtu është vështirë të flasë, si shkak i pesimizmit të
madh. Allahut i kërkojmë mbrojtje nga kjo gjendje e tillë!
(35). D.m.th dita e tij është natë, si shkak i problemeve
që përballet, po ashtu nata e tij është mjerim për shkak të saj. Ue la haule ue
la ku-uate il-la bil-lah!
• Ajo e kafshon atë si një gjarpër
vicioz, dhe e pickon si një akrep.
Lloji i dytë:
• Prej mesit tyre
janë: Esh-Shafsha’liik (gruaja e shthurur dhe dembele), Esh-Sha’sha (gruaja e
gjatë), Es-Salfa’a (haptazi grua e paedukuar), poseduese e helmit të plotë
(36), si një xixëllojë që ende nuk ndriçon, ajo vërtitet me erën dhe fluturon
me të gjithë që kanë krahë (37).
(36). Esh-Shafsha’liik: gruaja e shthurur dhe dembele.
Esh-Sha’sha: gruaja e gjatë. Es-Salfa: gruaja me sjellje të keqe revoltuese.
Qëllimi i gjithë kësaj është për të treguar madhësinë e sjelljeve të saj të
ulëta dhe natyrës së saj të mangët.
(37). Gjithë keto karakteristika tregojnë që ajo nuk
është e qëndrueshme në mendimin e saj. Ajo vepron sipas mendimeve të tjerëve,
fle me një mendim dhe zgjohet me një tjetër. Burri i saj nuk ia di orën, dhe
ajo nuk është e qëndrueshme në një rrugë të caktuar.
• Nëse burri i saj thotë:
"Jo", ajo thotë: "Po". Nëse ai thotë "Po", ajo
thotë "Jo" (38).
(38). Kjo është për shkak të natyrës së saj arrogante dhe
kokëforte, e cila e bën atë të jetë e kënaqur me kundërshtimin e kërkesave të tij
dhe mosbindjen e urdherave të tij.
• Ajo është e lindur për ta turpëruar
atë. Ajo i hedh poshtë të mirat që ai ka bërë për të (39), dhe e përbuzë atë
duke e krahasuar me burra të tjerë.
(39). Ajo është shkaku i kësaj përuljeve, dhe ajo
zhvlerëson cdo gjë të mirë që ai bën për te.
• Ajo e vërtitë atë
nga një gjendje në një tjetër, deri në atë pikë saqë shtëpia e tij është bërë e
parëndësishme tek ai dhe bijtë e tij janë bërë burim mërzije.
• Jeta e tij
prishet dhe ai e shef veten e tij të përbuzur. Vëllezërit e tij e këshillojnë
dhe fqinjët e tij kanë mëshirë për të (40).
(40). Ajo është shkaku i zymtesisë së tij, që e bën atë
ta urrej shtëpinë e tij, ai mërzitet me fëmijet e tij, e urren jeten e tij
martesore, as qe nuk kujdeset për veten e tij, deri në atë pikë sa fillon t’i
dhimbset fqinjëve dhe fisit të tij.
Lloji i tretë:
• El-Uarhaa (Gruaja budallaqe), (41),
(41). El-Uarhaa’: Gruaja budallaqe. Kjo fjalë rrjedh nga
përshkrimi i reve, kur janë të mbushur me shi. Kjo lloj gruaje është e
dhembshur kohë pa kohë, sa arrin deri në shkujdesje.
• Flirtuese kur nuk
është e duhur, flet me një pa qartësi, dhe kënaqet me veten e saj në atë që nuk
i përket asaj (42).
(42). Ajo flet sikur të ishte duke përtypur gjuhën, dhe
për më keq, ajo përzihet në gjërat që nuk i takojnë.
• Ajo është e
kënaqur me dashurinë e saj, kënaqet në pasurinë e tij (43), dhe ha si një gomar
në kullotë.
(43). Si shkak i ngathtësisë së saj: Synimi i vetëm që ka
është që burri i saj ta dojë atë pa e munduar aspak veten që ta fitojë dashurinë
e tij.
• Dielli ka lindur
dhe ai akoma nuk ka dëgjuar një fjalë nga ajo (44), ushqimi i saj është i ndenjur;
enët e saj janë të pista (të palara), Brumi i bukës është thartuar, uji i
gatimit është i vakët (45), bari mund të mbijë në plaçkat e saj (46), ajo nuk angazhohet
as për më të voglën vepër të mirë (47). Ajo e mundon shërbëtorin e saj dhe i zemëron
fqinjët e saj (48).
(44). Kjo për të treguar dembelizmin e saj, dielli ka
lindur e ajo është akoma në gjumë, heshtje nga ana e saj. Shtëpia e saj as nuk është fshirë as rregulluar. Sa gjërat i ka ky lloj! Gjithashtu, këtu na
tregohen karakteristikat e bashkëshortes së kompletume, që do te ishte e
kundërta e këtij lloji. Bashkëshortja e kompletume është aktive që herët në mëngjes, duke pastruar dhe zbukuruar shtëpinë.
(45). Nga dembelizmi i saj është se, kur ajo shtron
ushqim për burrin e saj ose mysafirin, ushqimi është i ndenjur, jo i sapo
gatuar, po ashtu enët janë të njollusura nga ushqimi i vjetër dhe yndyra. Dhe
gatimi i saj është aq i keq saqë brumi është beri i tharmë nga fermentimi i
gjatë. E gjithë kjo është nga dembelizmi i saj. Gjithashtu, uji i gatimit është i vakët, jo i vluar mirë.
(46). Kjo është nga gjërat që të bëjnë të qeshës dhe të
qash. Duke përshkruar dembelizmin ekstrem të kësaj bashkëshorteje, plackat e
saj kanë kaq shumë kohë pa u ndrequr ose larë, saqë papastërtia është formuar
në to, deri në atë pikë sa duket si tokë ku mund të rriten bimë. Është kritike
që gruaja t’i largohet kësaj, përkundrazi ajo duhet të jetë e dhënë mbas
pastrimit, organizimit dhe rregullimit të cdo pjesë të shtëpisë.
(47). Që do të thotë se ajo nuk është në marrëdhënie
shoqërore me fqinjët, të bashkëpunojë me ta, t’ia ngjisi dorën dhe t’i nderojë.
(48). E gjithë kjo është për shkak të dështimit në jetën
martesore, sjellja e saj e poshtër. Ajo e dëmton shërbëtorin e saj dhe fiton
urrejtjen e fqinjëve.
Lloji i katërt:
• Është grua e
dashur dhe e dhembshur - e ndjeshme), e bekuar në mbajtjen e fëmijëve, mund t'i
besohet ndërkohë që ajo është vetëm, e dashur tek fqinjët e saj, e denjë
për t'u lavdëruar hapurazi dhe në privat, e sjellshme dhe bujare në
marrëdhëniet e saj martesore.
• Shumë virtyte, ajo flet me zë të ulët
(49), ajo e mban një shtëpi të pastër, shërbëtori saj është i ushqyer mirë
(50), djali i saj mbahet mirë (51),
(49). Ky është zakoni i grave me sjellje të mirë, i
flasin me butësi burrave të tyre, nga nderi dhe respekti që kanë për të.
Njëlloj, kur ka të bëjë me fëmijët në shtëpi. U përmenden më lart ato gra që
shfaqin vetet e tyre duke ngritur zërin përballë fqinjëve.
(50). D.m.th: Nga bujaria e saj, shërbimit të shkëlqyer,
dhe gatimit të përsosur, shërbyesi i saj është ushqyer mirë. Po fëmijët e saj
dhe bashkëshorti? S’ka dyshim që janë të ushqyer edhe më mirë.
(51). Pastërtia e fëmijëve tregon pastërtinë e nënës,
kështu që ajo gjithmonë kujdeset që të ketë një higjenë të mirë, rroba të
pastra, dhe mbi të gjitha, që të jetë e pastër brendësisht, me sjellje virtuose
dhe fjalë të bukur.
• Ajo është e
vazhdueshme në bërjen e veprave të mira; burri i saj është shumë i kënaqur.
• Ajo është
zemërbutë e ndjeshme dhe e dashur. Ajo përshkruhet me të paturit e ndershmërisë
dhe të bërjes shumë të mira.
• Allahu të bëftë
ty, O motër, nga mesi i atyre që ndjekin udhëzimin dhe kanë Takua, për të
shmangur Zemërimin e Allahut dhe e kënaqur me Kënaqësinë e Tij!
Ky është përfundimi i këshillave të tij, në të cilën
përmban një mesazh të rëndësishëm mbi përshkrimet e grave të virtytshme dhe të gabueshme.
Shejkh Muhammed ibn Salih el-Uthejmin rahimehullah, duke mbajtur një quiz
me të rinjtë.
All-llahu i Mëshiroftë Dijetarët e Ehlus-Sunnetit të gjallit dhe ato të vdekurit. -------------------------------------------------------------------- Humor of Shaykh
Uthaymeen -rahimahullah-
Përhapeni atë që ju dini dhe qëndroni larg prej asaj që ju nuk Dini |
Shejkh Salih el-Feuzan hafidhehullah.
Pyetësi:
"Cilat janë kushtet dhe rregullat që një
nxënës dije duhet të përmbush që ta lejojnë atë për të mbajtur mësime rreth dijes në vendin e tij, pasi në
vendin ku ne jetojmë nuk ka asnjë dijetarë?"
Përgjigje: Shejkh Salih el-Feuzan hafidhehullah
"Mësojuni atë që ju e dini. Përhapeni atë dije që ju e dini dhe
mësojuni atë njerëzve. Sa për ato çështje për të cilat ju nuk keni dije rreth
tyre, mos gërmo në to dhe mos u fol për to, qëndro larg nga ato. "
Gjykimi për
hipjen në një autobus që përmban përzierje të lirë | Shejkh Zejd el-Medkhali hafidhehullah
Pyetja: Në Marok ne
kemi autobusë, në të cilët meshkujt dhe femrat përzihen bashkë kur ulen pranë njëri-tjetrit në të njëjtën ndenjëse, po ashtu kur është i mbushur plot me
njerëz, ndodh përzierje kur ata (njerëzit) janë duke zbritur nga ai. Kështu që,
a lejohet të hipim në këto autobusë?
Përgjigje :Shejkh Zejd el-Medkhali hafidhehullah.
Nëse Muslimanët
gjejnë një alternativë - sidomos nxënësit e dijes, nëse ata gjejnë ndonjë alternativë (mjet transportit), atëherë kjo është më e mirë për ta, pasi meshkujt
janë të dobët përsa i përket shikimit të femrës.
Mirëpo, në qoftë se
ju nuk mund të gjeni një alternativë dhe ju jeni të detyruar të hipni në këto
autobusë, atëherë këtu nuk ka gjynah ndaj jush që ju të hipni në ta, edhe nëse në
ta ka femra pasagjere. Sidoqoftë, mbi ju është që të ulni shikimin tuaj dhe të
mos uleni direkt pranë një femre. Dhe gjithashtu është obligim që tu jepni
këshilla aq sa të jetë mundësia.Po.
është pyetur pyetjen e
mëposhtme, pas një serë leksionesh që mbajti kohët e fundit në Xhaminë
El-Kiblatejn, Medine (28 Sheuval 1431/7 tetor 2010), mbi ndarjen e Dijetarëve
në dy kategori në të ashpër dhe tolerant.
I është përgjigjur pyetjes së mëposhtme mbi ndarjen e Dijetarëve
në dy kategori në të ashpër dhe tolerant, ku gjatë përgjigjes të kësaj pyetje
Shejhku HafidhahUllah, citon një thënje të Artë që çdo Selefi duhet ta mbartë
atë në mendjen e tij, dhe sidoemos të rinjtë tanë të cilët duhet të jenë vigjilent
dhe të vëmendshëm në dallimin mes Dijetarëve dhe nxënësve, dhe është me vend të
përmendet fitnet e fundit ku shumë të rinjë (që nuk i njohën vlerat e
Dijetarëve ashtu siç e meritojnë të njihen) ranë viktimë e ideve të shpikura
(dhe të shpifura) të Ali Hasen el-Halebi dhe grupit të tij dhe gjithë ndjekësve
të tij fanatik, duke e ndjekur atë dhe idene (fjalën) e tij, duke e vlerësuar
dhe dhënë përparsi fjalës së tij më parë se fjalës së Dijetarëve të Mëdhenjë.
Me të vërtetë kjo është një shenjë mos respekti ndaj tyre, prandaj!
Jeni të vëmëndshëm dhe mirënjohës o Selefi mbi vlerat e tyre, se
për ta (Ulematë) dhe vlerat e tyre dëshmon All-llahu dhe i Dërguari i Tij
sal-lAllahu alejhi ue sel-lem.
Shejkh Rabia HafidhahUllah thotë se:
Pas vdekjes së Shejkh Ibn Bazit,
Uthejminit, Albanit Rahime-humUllah, ata që ishin të fshehur nën pektin e
Selefizmit filluan të thonë se Shejukht (Dijetarët) e mbetur janë të ashpër.
Pasha Allahun ata vetëm gënjejnë, dhe Pasha Allahun ata vetëm ishin në pritje
të kësaj mundësije (dmth: që pas vdekjes së Shejkh Ibn Bazit, Uthejminit,
Albanit ata pseudo Selefistat (Hizbijunët) që ishin të fshehur nën pektin e
Selefizmit filluan të nxirrnin kokat e tyre duke folur keq për Dijetarët e
Sunetit dhe duke i akuzuar ata me ashpërsi – ku ndër ta ka qenë dhe vetë Shejkh
Rabia hafidhahUllah).
Vdekja e këtyre Dijetarëve ishte një mundësi për ta që ti
vërsuleshin Menhexhit te bekuar Selefi dhe ndjekësve të tij, duke i përçarë ata
me Parime dhe Metodologji nga më të humburat dhe më të korruptuarat. Ata i
përçanë copë copë të rinjtë Selefi nëpër gjithë botën dhe u mbollën në mendjet
e tyre (këto ide) që ky grup (Dijetarësh) është i ashpër dhe ekstrem.Si mund të
jetë kjo ...? Dijetarët kurrë nuk i kritikuan [Dijetarët të cilët vazhdonin të refuzonin.]
Si mund ta pohojnë (dhe mbrojmë) ne Menhexhin Selefi [në këtë mënyrë] kur
[Dijetarët] janë të ashpër kundër njerëzve të bidatit?
A very important question answered by Shaykh Rabee' Ibn Haadee on the 'scheme'
of those who claim the Scholars are of two types/groups - the lenient, easy
balanced group and the harsh, severe, critical group. An unveiling of those who
hide behind the mantra, 'al-Albaanee, Ibn Baaz, Uthyameen' or the slogan 'I
prefer the manhaj in da'wah of Shaykh so and so over Shaykh so and so...' A
reflection upon the scholars of the Salaf, their stance towards bid'ah, the
mubtadi'een and whether they were gentle with them, a look at the greatest of
scholars in the modern era such as Imaam al-Albaanee, Imaam Ibn Baaz and
al-'Uthaymeen and their stance towards criticising Ahlul-Bid'ah and a timeline
of modern-day innovators and their trials ('Abdul-Khaaliq, A'roor, al-Ma'ribee
and al-Halabee), one by one, their silence about Ahlul-Bid'ah and their attacks
upon Ahlus-Sunnah. and how they pulled so many away from the Salafee Manhaj
with false principles wrapped in perfumed garments - and without a doubt, they
are the true causers of division.
This is one of the
methods of the enemies of the Salafi Manhaj. Amongst the Salaf there were those
who were harsh and those who were lenient but they never used to hold it
against each other. Rather, they used to respect those who were harsh against
the followers of falsehood. You have [for example] Hammâd b. Salamah. Imâm
Ahmad used to praise him greatly and suspect the religion of anyone who spoke
against him *saying+ ‘Whoever speaks against Hammâd b. Salamah, then suspect
his religion because he was harsh against the People of Bid’ah. ’ Being harsh
against the people of falsehood used to be a virtue according to the Salaf. But
since the People of Bid’ah and misguidance have come and taken over the minds
of many of the youth, very regrettably, being harsh against the people of
falsehood has become a vice and a defect, and being relaxed and flexible [with
them] has become a distinction and an honourable trait.
Shaykh Rabî’
Al-Madkhalî on Dividing the Scholars into the ‘Harsh Group’ and the ‘Tolerant
Group’
Medinah, 28 Shawwal 1431 / 7 October 2010
Shaykh Rabî’ b. Hâdî ‘Umayr Al-Madkhalî – Allâh preserve and protect him – was
asked the following question after a recent lecture he delivered in Masjid
Al-Qiblatayn, Medinah.1
[Q]: A novel way of putting people off the scholars has appeared, which is to
categorize the scholars into those who are harsh and those who are lenient
(tolerant), and sometimes [people who claim this] say the scholars of one
region are harsh and those of another are tolerant. What is your guidance on
this?
He replied, may Allâh preserve and protect him:
[A]:This is one of the methods of the enemies of the Salafi Manhaj. Amongst
the Salaf there were those who were harsh and those who were lenient but they
never used to hold it against each other. Rather, they used to respect those
who were harsh against the followers of falsehood. You have [for example]
Hammâd b. Salamah. Imâm Ahmad used to praise him greatly and suspect the
religion of anyone who spoke against him *saying+ ‘Whoever speaks against
Hammâd b. Salamah, then suspect his religion because he was harsh against the
People of Bid’ah. ’ Being harsh against the people of falsehood used to be a
virtue according to the Salaf. But since the People of Bid’ah and misguidance
have come and taken over the minds of many of the youth, very regrettably,
being harsh against the people of falsehood has become a vice and a defect, and
being relaxed and flexible [with them] has become a distinction and an
honourable trait.
[You must] adhere to the Salafi Manhaj and take the Salafi position towards the
People of Bid’ah. It is not wrong to call them to Allâh wisely and through good
exhortation. If they respond, thanks and praise be to Allâh. If they do not,
there is no wrong in being harsh against them and ... The Salaf were harsh
against them, and [in some cases] ordered some of them to be executed ... the
Salaf wrote many works in refutation of them...What do you say about them? Read
Al-Sharî’ah of Al-Âjurrî, read Al-Sunnah of ‘Abdullah b. Ahmad, read Al-Sunnah
of Al-Khallâl. Those [who decry being harsh towards the people of falsehood]
have not read these works, they have not read these works and seen the position
taken by the Salaf towards the People of Bid’ah and deviation. What should our
stance be towards the Jahmîyah, what should our stance be towards the Râfidah
and what should our stance be towards their followers and supporters? Many who
associate themselves with the Salafi Manhaj got influenced by these currents and
became compromised and began to fight against the callers to truth and the
Sunnah [by accusing them of being] harsh.
I have written [refutations] and I am the harshest one. I wrote during the time
of Ibn Bâz, Al- Albânî and Al-‘Uthaymîn. I refuted the Ikhwân Al-Muslimûn, (the
Muslim Brotherhood) Al- Tablîgh (Tablighi Jamat) and all the People of Bid’ah
and those scholars supported these writings and supported Rabî’. None of them
opposed him and none of them said ... Al-Albânî
said a statement praising Rabî’, “[Shaykh Rabî’] is the bearer of the standard
of Jarh and Ta’dîl in this era.” Hmm, what do you think about this? Then
[Al-Albâni] said [But Rabî’] has some harshness in him. These compromisers
rejoiced and flew with the quote [spreading it everywhere]. I contacted Shaykh
Al-Albânî and said, “Why O Shaykh do you accuse me of being harsh?” He said,
“By Allâh this is what I personally think.” I said, “O Shaykh, this harms the
Salafi Da’wah and it harms me.” So the Shaykh apologized – Allâh have mercy on
him. Shortly afterwards, I sent him [my book] Al-‘Awâsim mimmâ fî Kutub Sayed
Qutb min Al- Qawâsim, which is the harshest book I have written. [Shaykh
Al-Albânî] read it and supported it because it was the truth, and said, ‘You
have spoken the truth, so continue and do even more O Shaykh Rabî’,’ or words
to that effect, Allâh have mercy on him. Ibn Bâz never ... He used to say,
“Refute the People of Bid’ah with wisdom and good exhortation.” He never used
to oppose me, and by Allâh he wrote to me saying, “It has reached me that you
have refuted Al-Mawdûdî – Allâh have mercy on him, and I hope you can send me a
copy of this refutation.” He never used to object. Shaykh Al-Tuwayjirî used to
refute and refute harshly the People of Bid’ah, and Shaykh Ibn Bâz used to
support him and recommend his books. Hmm, he never once said – and [Shaykh
Al-Tuwayjirî also] used to refute Al-Albânî – Allâh bless you ... Shaykh Ibn
Bâz never silenced him, he would never say to him, ‘be silent,’ he would never
say, ‘you are harsh,’ Allâh bless you. Al-Fawzân used to refute the People of
Bid’ah during the time of Shaykh Ibn Bâz, and he never said, ‘be silent,’ Allâh
bless you. Rather he would support him ... there are so many writings [Shaykh
Ibn Bâz] recommended of Shaykh Al-Tuwayjirî and he praised my books and my
methodology (manhaj), Allâh have mercy on him. All of these Mashâikh used to be
supportive.
This is the manhaj in which we have become weak. We are not on the same level
as we used to be during their time, rather we have become weak but despite this
they say we are harsh, and they say Ibn Bâz [was not like you]. By Allâh, Ibn
Bâz used to fight the People of Bid’ah and support those who fought them and
praise those who fought them, Allâh bless you. Bring me one proof that Ibn Bâz
silenced one person who refuted the People of Bid’ah. Did he silence Al-Fawzân?
Did he silence Al-Tuwayjirî? Did he silence Rabî’? Did he silence Al- Albânî?
Not one of them. Likewise, all the scholars used to support and aid those who
speak the word of truth and refute what is wrong. [People] asked Shaykh
Al-‘Uthaymîn, they said, ‘People say such-and-such about Shaykh Rabî’.’ He
said, “This is because he clarifies the condition of their icons and leaders.”
And he supported me time after time...
After Ibn Bâz, Al-‘Uthaymîn and Al-Albânî had gone, they said, ‘these
*remaining Shaykhs] are harsh.’ By Allâh they lied, by Allâh they were only
seizing the opportunity. The death of these scholars was an opportunity for
them to pounce on the Salafi Manhaj and upon its followers, tearing them apart
with principles and methodologies of the falsest and most corrupt kind. They
tore apart the Salafi youth across the world and planted in their minds [this
idea] that this group are harsh and extreme. How can this be...? The scholars
never criticized [the scholars who used to refute.] How can we assert the
Salafi manhaj [in this way] when [the scholars] were the harshest against the
People of Bid’ah?
Either we reject the Manhaj of the Salaf and follow
the People of Bid’ah or we say we are Salafis and we follow the path of [those
Salaf] in taking the decisive and resolute positions towards the People of
Bid’ah. Yes, call to Allâh with proofs and conclusive arguments, explain and
clarify; if there is a heretic in front of you, a Râfidî, Sûfî, grave-devotee,
whatever. Call to Allâh with wisdom and good exhortation, and with proofs and
conclusive arguments. But when we come to write about the beliefs of the
Râfidah, amongst whom there is lying, sinfulness and extremism, we don’t
mention these things? We come to the Sûfîs, amongst whom there is lying,
sinfulness and extremism, but we don’t mention these things? if you mention
this lying and treachery and sinfulness they say you are harsh. A Sûfî, Ikhwânî
... Hizbî Tahrîrî who transgresses, lies, betrays, who has ... Allâh has
explained [...audio cuts off...] [The scholars of the Salaf used to say] ‘So
and so is a liar, he is like this and he is like that’ Allâh bless you; they
used to state it clearly. Look in the books of Jarh and Ta’dîl, in the books of
‘Aqîdah, we cannot reach the level [the Salaf reached] in their Jihâd against
the People of Bid’ah and Shirk. By Allâh we cannot reach that level now, why?
Because now there stand against us those who associate themselves with the
Salafi Manhaj [but] fight against this opposition [to the People of Bid’ah] and
describe it as harshness.
We ask Allâh to unite the hearts, and I advise the youth – and by Allâh I have
tens, rather, hundreds of advices to the Salafî youth on this – I advise them
to unite together and be brothers to each other and employ the loftiest manners
and behaviour when dealing with each other, Allâh bless you. They should employ
patience, forbearance and wisdom. In my lessons, lectures and tele-links, in which
they call me from every place, by Allâh I encourage them to come together. But
these people who have stood in opposition to this Manhaj are the ones – by
Allâh – who tear the Salafi youth apart across the world, in the East and West.
They tear them apart and plant within them false beliefs, and then accuse us of
causing schism. By Allâh I bring the youth together, and my books and
recordings, which have been transcribed, all bear witness that I try to unite
the youth.
In Algeria, Morocco, in Yemen, Shâm (Syria, Jordan, Palestine), in all places I
try to unite the youth who I know to be Salafîs, I try to bring them together
in every way I can, but they [the opponents to this manhaj] cause splits and
division. Never is the voice of schism and division raised except that they
support that sinful voice, Allâh bless you. We free ourselves in front of Allâh
from what these people slander us with. I have already said to you, wisdom is
indeed needed, but ... about the Râfidah, and People of Bid’ah, you clarify their
condition, do not wrong them or lie about them, but explain the reality of
their affair...
[Following the adhân]
Let me finish answering this question about
‘harshness.’ ‘Abd Al-Rahmân was my colleague, ‘Abd Al-Rahmân ‘Abd Al-Khâliq was
my colleague at the Islamic University until I graduated in 1384H. Due to some
circumstances, he went to Kuwait. He used to call to Allâh and we used to
encourage him and we used to be happy that he was active in da’wah to the
Salafi Manhaj. But then he began to change, bit by bit he began to change. So I
used to advise him; I would write to him with kind advice. He would come to
Medinah and stay here in the area of Al-Qiblatayn ... I would take him with me
in my car, dropping him off at the University, taking him to my house. I kept
advising him and advising him, until the advice continued for around 12 years,
Allâh bless you. I advised him until when he went beyond all bounds and started
to attack the scholars and mock them etc. I refuted him.
After him came ‘Adnân ‘Ar’ûr. He claimed to follow Salafîyah but attacked the
Salafî Manhaj saying the Salafî Manhaj didn’t have real principles, Shaykh Ibn
Bâz didn’t lay down the principles but Sayed Qutb had the principles and such
nonsense....[that] I should write about Sayed Qutb. I used to think better of
Sayed Qutb, I would come across errors but pass them by, by Allâh there were
errors about which I reserved judgement for 20 years, convinced that they were
totally wrong, but wanting the sufficient evidence. After I was convinced that
I should refute him I wrote Matâ’in Sayed Qutb fî Ashâbi Rasûlillâh (The
Attacks of Syed Qutb on the Companions of Allâh’s Messenger). This book
circulated, it was published and circulated.
‘Adnân ‘Ar’ûr went to Shaykh Al-Albânî asking about an
unclear sentence in the book. [Despite] Sayed Qutb’s [derision] of the
Messenger of Allâh Mûsâ – upon him be peace and blessings, his attacks on the
Companions, principally ‘Uthmân, Mu’âwiyah and ‘Amr b. Al-'Âs, his attack on
the entire Ummah and his takfîr of it, his negation of the attributes [of
Allâh], his assertion of the eternal nature of the soul and his support of
socialism – endless deviation that I explained in this book [and] in Shedding
the Islamic Light on the Creed of Syed Qutb, [‘Ar’ûr] took my book and ran off
to Shaykh Al-Albânî to ask him about a sentence, and the Shaykh gave an answer
that suited [‘Adnân’s] desires. The Shaykh hadn’t seen the contents. Look at
his conniving; [in this book] I started by explaining [Qutb’s] disparagement of
the Prophet of Allâh Mûsâ – he never mentioned that. Secondly I mentioned his
disparagement of the Companions, principally ‘Uthmân: [Qutb asserted that] the
foundations of Islam were shattered in his time, the spirit of Islam was
destroyed in his time, [Qutb] supported movements like the Saba`îyah sect
against ‘Uthmân and preferred them to his way – Allâh be pleased with him.
Allâh bless you. [‘Ar’ûr] mentioned none of these matters, he mentioned one
sentence and Al-Albânî responded in a way that agreed to [‘Ar’ûr’s] desires ...
He went and spread the tape and was extremely active [against me]....I was
patient over him.
Then one year, he visited me in a group of people. I
told him he had to apologize, and he tried to dodge the issue. I told him he
had to apologize and those present also told him he had to, so he promised he
would. Allâh bless you, he promised he would... I suddenly found that he had
authored three books, The Struggle ...such-and-such book and another title, all
of which revolved around the principles of Syed Qutb and praising Sayed Qutb.
This was his apology. See, when he had reached this stage Allâh bless you – on
top of this he held a conference in which he spoke about the issue of Al-Jarh
wa Al-Ta’dîl, along with some others – I do not wish to name them now – he
started a fierce campaign against me, so I began to refute him. After how long
was this? After a number of years, after a long period of patience and waiting.
By Allâh, I do not think anyone has patience like I do.
After him came Abul-Hasan. From the first sitting in
which I met him ... he would defend the People of Bid’ah, at the head of who
were Sayed Qutb, Al-Tablîgh and Al-Ikhwân, he would defend them *[..audio cuts
off...] Despite all these crimes, I used to treat him with compassion and I
would send him responses by Allâh privately from my fax to his, and I would not
tell anyone. Then, Allâh bless you, he continued causing trials and problems
until the scholars passed away. Shaykh Ibn Bâz died, Shaykh Al-‘Uthaymîn and
Al-Albânî died and
[Abul-Hasan] began to wage war, announcing his splitting away and attacking the
Salafîs [calling them] pathetic and feeble etc., praising the people of
falsehood, Allâh bless you.
I wrote to him with two advices, Tanbîh Abil-Hasan
and... I wrote the second advice between me and him but he took it and
announced war openly against me. Look, do you understand? Do you understand
this? No one is as this patient or forbearing. By Allâh all of this was for the
sake of the Salafi Manhaj and for the sake of unity. But they have been planted
to cause division and separation. That was it. Abul-Hasan formed his own sect;
one in Medinah, one in Yemen, in Libya, in Morocco, everywhere, Allâh bless
you. All based on his manhaj and principles, around 20 principles. I refuted
these principles with conclusive arguments and proofs. Twenty principles
including: the broad manhaj, meaning he wanted a broad manhaj that included Ahl
Al-Sunnah and the rest of the Ummah in it; ‘we correct [mistakes] but we do not
destroy’, ‘we correct but we do not disparage others,’ Allâh bless you.
Principles like ‘I am not required [to take the warning or ruling of a
particular scholar].’ All these principles were laid down for the purpose of
rejecting the truth; principles for striking at the Salafî Manhaj, Allâh bless
you. I refuted these false and corrupt principles. Allâh bless you.
Sadly, people in every place were duped by him. Before
this, Allâh bless you, during the days of those scholars, when ‘Adnân appeared
during the lifetime of Shaykh Ibn ‘Uthaymîn, the scholars declared that
[‘Adnân] was astray (deviant). Twelve scholars struck him down and explained
his deviation. He discarded them all. Only Abul-Hasan and ‘Alî Hasan Abd
Al-Hamîd (Al-Halabî) from Shâm remained with him, defending him and judging him
to still be following Salafîyah, until this very day. Abul-Hasan came with
these principles of his and this sinfulness and these deviations, and there
were in Medinah, in Shâm and in every place, certain people who would defend
him, until this very day.
Then came ‘Alî Hasan (Al-Halabî) with the calamity of
calamities, aiding them in every fitnah. He came with the calamity of
calamities. Perhaps [the news of his calamities] has reached you and those of
you who it has not reached, it will soon reach you, Allâh bless you.
Until today, they are the Salafîs and we are the harsh
ones. Meaning, they do all these things that the People of Bid’ah have not
done: the false principles, Allâh bless you; by Allâh the People of Bid’ah
haven’t done such things. Despite this, they are the Salafîs and we are the
harsh ones. Look at these judgements, these dangerous positions, Allâh bless
you. Be aware and follow the Manhaj of the Salaf; whoever says what is wrong
and false, take him to account for his falsehood. And whoever says what is
right and true, you are obliged to support him.
Cooperate with each
other to do what is good and righteous and do not cooperate in sin and
transgression.
Al-Mâ`idah: 2
The Salaf used to support the truth, [and this
continued] up to the time of Ibn Bâz and Ibn ‘Uthaymîn and others, they all
used to support the truth. After these [scholars] went, some of the Shaykhs
were tried, Allâh bless you, every time they raised their heads with a word of
truth, these [opponents] broke their heads. Every time they raised their heads
with a word of truth, they belittled them whilst supporting these rebellious
deviants, and deeming them to be Salafîs, and [calling] us the extremists.
Abul-Hasan describes us as being extremists, why? Because we criticize Sayed
Qutb, we criticize the Ikhwân, we criticize Al-Tablîgh, and we criticize
[other] People of Bid’ah. He calls us extremists yet by Allâh deems the
socialists, Baathists and Nâsirîs to be Muslims, and he deems Al-Tablîgh and
the Ikhwân – to this very day – to be from Ahl Al-Sunnah, while he knows that
the scholars of the Sunnah – at the head of them Ibn Bâz and Al-Albânî - have
ruled that these two sects: the Ikhwân and Al- Tablîgh are not from Ahl
Al-Sunnah and that they are from the People of Bid’ah, and that they are from
the doomed sects. But he opposes the scholars obstinately to this very day,
even if they are headed by Ibn Bâz and Al-Albânî, Allâh bless you. He says they
are from Ahl Al-Sunnah, and he deems the entire Islamic populace to be – he
says ‘the vast majority of the Ummah’ are all Salafîs. So Al-Tablîgh and Ikhwân
are Ahl Al-Sunnah, and Rabî’ and those with him are extremists and this and
that ... And when he comes to the Râfidah he is so well mannered, and when he
comes to the other People of Bid’ah likewise. And to this day, he is the Salafî
and we are the extremists.
Understand these plots and these games and these
tricks. How long was I patient with him? I was patient with him for seven years
or more. Then I dealt with him diplomatically in debating him privately, whilst
he was inciting [others] and declaring war. He declared war on the scholars of
Yemen and ditched them all, and dissociated himself from them and from the
Salafîs. He announced his separation, they said, ‘recant.’ He said, ‘never.’
... [I ask you] by Allâh, brothers; a person who is fair, can he respect this
man? A person who is fair, who is a true Salafî, can he respect this man? ...
Be men; if you are Salafîs, study the Manhaj of the
Salaf from its original sources and adhere to it strictly and tightly, and do
not fear the blame of the blamers if you speak sincerely for Allâh. If your
father or your brother deviates, the closest person to you, explain the reality
of [the deviation] he has. This is the meaning of being sincere (nasîhah) to
Allâh.
The religion is
nasîhah to Allâh, His Book, His Messenger, and to the leaders of the Muslims
and the Muslim public.
Sahîh Muslim
O you who believe!
Be just and fair and witnesses for Allâh, even against yourselves, your parents
or your closest kin.
Al-Nisâ`: 135
Where are these verses and narrations? Where are those
who support those [who refute falsehood]? Where are these texts? Where is the
Manhaj of the Salaf? Where is the Manhaj of the Imâms ... Ibn Bâz and others,
where is it?
Allâh bless you, I know that there is a spreading of
trials and tribulations, there is a spreading of Bid’ah and misguidance, and
[people] are being fooled and cheated. So let no one fool you. Whoever errs –
if Ibn Taymîyah erred, if Ibn Bâz erred – by Allâh we would refute his error.
This is our way by Allâh other than whom none deserves worship. I went to
Shaykh Ibn Bâz. Shaykh Ibn Bâz said, “I will advise [Shaykh Rabî’].” I went to
him and said, “It has reached me that you want to advise me.” He replied,
“Indeed.” I said, “What is your advice?” He replied, “My advice is: if
[Muhammad] Ibn Ibrâhîm (the former Mufti of Saudi Arabia and teacher of Shaykh
Ibn Bâz) or Ibn Bâz errs, refute them.” By Allâh other than whom none deserves
worship.
In any of his lectures or meetings, if a person said
one wrong word, Ibn Bâz would refute it. Everyone knows this; all the early
students of the [Islamic] University know this about Shaykh Ibn Bâz. He would
never leave an error without refuting (correcting) it. A mistake made in a
newspaper, magazine, a site, anywhere, Ibn Bâz would not remain silent, he
would refute it, Allâh bless you. And he would encourage the Salafîs to refute
and would support them.
This is the Manhaj of the Salaf. I ask Allâh to make
us and you all firm upon it, and to provide us true knowledge and insight of
the religion, verily our Lord is the one who hears and answers the prayers. And
may Allâh’s praise and peace be upon our Prophet Muhammad, and upon his Family
and Companions.
______
Translated by Abu Abdillah Owais Al-Hashimi
1This translation is from a transcript of the question and answers,
‘...’ denotes where the audio is not clear and some words are missing,
according to the transcript. One or two amendments have been made to the first
part of the translation, which was put out on some mailing lists. This document
supersedes that first part. – Translator
